Οι Απόκριες είναι εδώ




Τα βράδια της Αποκριάς έχουν τη δική τους γοητεία. Ίσως γιατί επιστρέφουν από το παρελθόν κάποιες μνήμες ιδιαίτερα συγκινητικές, ίσως γιατί το κλίμα των ημερών θέλει πιο εύθυμη τη διάθεσή μας.
Το εστιατόριό μας, θέλοντας να συμβάλει έστω ελάχιστα στο ευχάριστο κλίμα των ημερών, σας βεβαιώνει ότι θα προσπαθήσει να έχει στη διάθεσή σας τις πλέον καθαρές γεύσεις, τα πλέον καλοσυντηρημένα κρασιά και κάποια μουσικά ταξίδια ικανά να σας ξεκουράσουν και να σας χαρίσουν ευχάριστες ώρες.
Κατά τη λαϊκή παράδοση η εβδομάδα που διανύουμε είναι η «Τυρινή» και είναι η τελευταία εβδομάδα της Απροκριάς, κατά την οποία, παλιότερα εξαφανιζόταν από το σπίτι όλα τα κρεατικά, έτσι ώστε να γίνει η προετοιμασία του οργανισμού για τη μεγάλη νηστεία της «Σαρακοστής». Σίγουρα ήταν και μια ευκαιρία για το ξεκαθάρισμα των τυροκομικών προϊόντων, τα οποία δεν υπήρχε και τρόπος να συντηρηθούν. Το περίσσιο γάλα μοιραζόταν στους συγχωριανούς για γαλατόπιτες και το περίσσιο τυρί για τυρόπιτες. Μαζί με τα τυροκομικά, η θρησκευτική παράδοση, επέτρεπε και τα ψάρια.
Το βράδυ της Κυριακής της Τυρινής, σε μεγάλες παρέες καταναλώνονταν τα τελευταία από τα τυροκομικά και το δείπνο έκλεινε μ’ ένα αυγό σφιχτοψημένο στη θράκα, που συμβόλιζε το σφράγισμα του στόματος από κάθε αρτύσιμο. Με αυγό (κόκκινο πλέον) ξεσφράγιζαν το στόμα μετά την Ανάσταση.

Οίνος: Με «διαβατήριο» ελληνικό και στην Ευρώπη...



Οι Ρωμαίοι γνώρισαν το κρασί από τους Έλληνες αποίκους και τους γηγενείς Ετρούσκους, οι οποίοι το είχαν διδαχθεί έναν-δύο αιώνες νωρίτερα επίσης από τους Έλληνες.

Η ανάλυση του αρχέγονου πυρήνα της ρωμαϊκής μυθολογίας φανερώνει ότι οι Ρωμαίοι δεν είχαν επαφή με τη διονυσιακή λατρεία και το κρασί πριν τον 8ο π.Χ. αιώνα. Αγάπησαν ωστόσο το κρασί και επιδόθηκαν στην αμπελοκαλλιέργεια. Ξακουστά κρασιά τους ήταν ο Φαλέρνιος του Μόντε Κασσίνο και τα κρασιά των νοτίων Άλπεων. Οι Ρωμαίοι προσπάθησαν να εγκαταστήσουν αμπελοκαλλιέργειες στις κατακτήσεις τους και τελικά διέπρεψαν στην παραγωγή, βελτιώνοντας τις τεχνικές καλλιέργειας και οινοποιίας.

Στους χρόνους μετά την κατάρρευση της Ρώμης, με τις μεταναστεύσεις των λαών και τις καθόδους διαφόρων νομαδικών φύλων στην Ευρώπη και τη Μεσόγειο, η αμπελουργία βρέθηκε σε μια περίοδο οπισθοδρόμησης. Ειδικά στη Δύση, με την αποδιάρθρωση του εμπορίου και της γεωργίας, μειώθηκαν τόσο οι καλλιεργούμενες εκτάσεις, όσο και η ποιότητα των κρασιών. Σε κάποιες περιοχές η αμπελουργία εγκαταλείφθηκε για αιώνες. Οι κληρικοί και μοναχοί, που χρειάζονταν το κρασί για λειτουργικούς σκοπούς, ήταν σε πολλές περιπτώσεις αυτοί που συνετέλεσαν στη διατήρηση της οινοποιητικής παράδοσης των τέως Ρωμαϊκών κτήσεων, όπως η Γαλλία, η Ισπανία και η περιοχή του Ρή-νου στη Γερμανία. Ακόμη και σήμερα μερικοί ξακουστοί γαλλικοί αμπελώνες ανήκουν σε μοναστήρια. Από τα χρόνια του Καρλομάγνου, η τέχνη του κρασιού άρχισε σιγά-σιγά να παίρνει ξανά τα πάνω της. Ο ίδιος ο Καρλομάγνος όρισε την αμπελοφύτευση περιοχών της Γερμανίας και της Ελβετίας.

Στο Βυζάντιο, παρά τις όποιες ιστορικές αναταραχές και παρ' ότι η εγκατάλειψη ή απαγόρευση της διονυσιακής λατρείας ήταν ένα όχι ασήμαντο πλήγμα, τα πράγματα δεν ήταν τόσο τραγικά. Και εδώ οι μοναχοί διαδραμάτισαν σπουδαίο ρόλο, συν τοις άλλοις και για τον λόγο ότι όλο και μεγαλύτερες καλλιεργήσιμες εκτάσεις περιέρχονταν στη μοναστηριακή και εκκλησιαστική περιουσία. Οι μοναχοί είχαν έτσι την άνεση να κατασκευάζουν μεγάλα, σύγχρονα για την εποχή οινοποιεία, να βελτιώνουν τις τεχνικές παραγωγής και την ποιότητα του κρασιού. Μεταξύ των πραγμάτων που άλλαξαν είναι και η συνήθεια της ανάμειξης του οίνου με νερό, που εγκαταλείφθηκε οριστικά. Κρασί παραγόταν σε όλη τη βυζαντινή επικράτεια, αλλά τα πιο ξακουστά κρασιά παρέμεναν αυτά των περιοχών που είχαν και στην αρχαία Ελλάδα αντίστοιχη φήμη. Κατά την ενετοκρατία αποκτά φήμη και μεγάλη ζήτηση στην Ευρώπη, ο «Μαλβαζίας» οίνος, που αν και το όνομά του το οφείλει στη Μονεμβασιά, παραγόταν κυρίως στην Κρήτη.

Τριώδιο: Κρεατινή και Τσικνοπέμπτη

Από χθες μπήκαμε στη δεύτερη εβδομάδα του Τριωδίου, αυτή που η Λαογραφία μας χαρακτηρίζει ως «Κρεατινή» και ανάμεσα στις ημέρες της έχει και την Τσικνοπέμπτη.
Τα έθιμα των ημερών τα συναντάμε σε βάθος χρόνου στις γιορτές της ελληνικής αρχαιότητας (Κρόνια, Διονύσια, Ανθεστήρια), αλλά και της ρωμαϊκής (Λουπερκάλια και Σατουρνάλια) και βέβαια στη Χριστιανική Παράδοση όπως αυτή διαμορφώθηκε στις αγροτικές – κτηνοτροφικές κοινωνίες, οι οποίες έπρεπε να προσαρμόσουν και να διαμορφώσουν την οικιακή οικονομία και τη διατροφή τους σε σχέση με την αυστηρή νηστεία που προηγείται της εβδομάδας των Παθών και της Ανάστασης.
Τα χοιρινά που δεν είχαν σφαχτεί πριν τα Χριστούγεννα, έπρεπε να σφαχτούν και το κρέας τους να συντηρηθεί για να χρησιμοποιηθεί μετά το Πάσχα, αφού η περίοδος που ακολουθούσε επέβαλε αποχή απ’ αυτό. Η διαδικασία παραγωγής του παστού, που είχε τη δυνατότητα να συντηρηθεί καλυμμένο με το λίπος του μέσα σε πήλινα σκεύη, άφηνε υπολείμματα μικρών κομματιών κρέατος με λίπος είτε στον πάτο, είτε στα τοιχώματα των χάλκινων καζανιών όπου έβραζαν τα μεγάλα κομμάτια του χοιρινού και οποία και ξεροψήνονταν. Αυτές ήταν οι «τσιγαρίδες» των παλιότερων, που νοσταλγούν ακόμα όσοι έζησαν τη διαδικασία αυτή.
Η πλέον εύθυμη μέρα της εβδομάδας είναι η Τσικνοπέμπη, ή «Τσικνοπέφτη», ημέρα παραγωγής του «παστού» και των «τσιγαρίδων» που νοστίμιζαν το φτωχικό τραπέζι και συνοδεύονταν από κρασί, που επίσης αυτήν την εποχή πρωτοδοκίμαζαν. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι και στην αρχαιότητα η γιορτή του ανοίγματος των πιθαριών του κρασιού, η Πιθοίγια των Ανθεστηρίων τοποθετείται περίπου αυτήν την εποχή.

Οίνος: Το μακρύ ταξίδι του ελληνικού κρασιού


Το μακρύ ταξίδι του ελληνικού κρασιού

Οι Έλληνες, οι οποίοι διέπρεψαν στην οινοποιία, μονοπωλώντας σχεδόν την αγορά για αιώνες, γνώρισαν το κρασί πιθανότατα από την αρχή της εγκατάστασής τους στο σημερινό τους τόπο, δηλαδή τουλάχιστον πριν το 1700 π.Χ.

Η σχετική με το κρασί μυθολογία (διονυσιακοί, ορφικοί κ.α. μύθοι) είναι πλουσιότατη, χωρίς όμως να δίνει συγκεκριμένες ενδείξεις. Αλλού ο θεός Διόνυσος χαρίζει το αμπέλι στους Ελλαδίτες (π.Χ. στην Αιτωλία), αλλού το κρασί συνδέεται με την Κρήτη και τη Νάξο (ο μύθος του Διονύσου και της Αριάδνης»), ενισχύοντας την εκδοχή περί φοινικικής ή αιγυπτιακής προέλευσης, αλλού πάλι το αμπέλι φέρεται ερχόμενο από τη Θράκη, που σύμφωνα με κάποιες πηγές ίσως ήταν ο βασικός προμηθευτής των Ελλήνων στους Μυκηναϊκούς χρόνους(άλλωστε η λατρεία του Διονύσου θεωρείται θρακικής - μικρασιατικής καταγωγής).

Οίνος και συμπόσιο
Όπως και αν έγιναν τα πράγματα, οι Έλληνες αγάπησαν τον Διόνυσο και το κρασί, εκτιμώντας το γεγονός ότι τους βοηθούσε ανάλογα με την περίσταση να ξεχνούν τα βάσανα της ζωής, να έρχονται σε έκσταση ή να δημιουργούν ευχάριστη ατμόσφαιρα και κέφι στην συντροφιά. Το εκτιμούσαν λαός και άρχοντες, αλλά και οι φιλόσοφοι, ενώ οι ποιητές δεν παρέλειψαν να το υ-μνήσουν. Πάντως δεν συνήθιζαν να μεθούν, ούτε είχαν εκτίμηση στους μεθύστακες. Το τελετουργικό του επίσημου συμποσίου, όπου ο «συμποσιάρχης», συχνά προϊστάμενος των «κεραστών» και των «οινοχόων», επέβλεπε τόσο το νέρωμα του κρασιού, όσο και την ποσότητα που θα έπινε ο κάθε συμπότης ανάλογα με την κατάστασή του, δηλώνει ότι η αποφυγή της μέθης και η διατήρηση πολιτισμένης ατμόσφαιρας ήταν σημαντική υπόθεση.

Και από οίνος έγινε κρασί
Οι πρόγονοί μας έπιναν το κρασί τους με διάφορους τρόπους. Γενικός κανόνας ήταν η ανάμειξη του κρασιού με νερό, σε αναλογία συνήθως 1:3 (ένα μέρος οίνου προς τρία μέρη νερού), 1:2 ή 2:3, είχαν δε ειδικά σκεύη τόσο για την ανάμειξη (κρατήρες και κύαθους, δηλ. μακριές, βαθιές κουτάλες), όσο και για την ψύξη του πριν την κατανάλωση (ψυκτήρες), αν και το έπιναν συχνά και ζεστό, αφού η ψύξη του κρασιού με πάγο από τα βουνά ήταν μεγάλη πολυτέλεια. Η πόση ανέρωτου κρασιού (άκρατου οίνου) θεωρείτο βαρβαρότητα. Ήταν επίσης διαδεδομένη η κατανάλωση κρασιού με μέλι. Συχνά αρωμάτιζαν το κρασί τους με διάφορα μυρωδικά, όπως π.χ. θυμάρι, μέντα, γλυκάνισο, πιπέρι ή σμύρνα.

Οινοποίηση
Ο τρόπος παραγωγής του κρασιού δε διέφερε ουσιαστικά από αυτόν των ημερών μας. Η αμπελουργία είχε φτάσει σε υψηλά επίπεδα τέχνης. Συνήθως καλλιεργούσαν το αμπέλι απλωμένο στη γη, χωρίς υποστηρίγματα - τεχνική που ακόμη και σήμερα είναι σε χρήση σε κάποιες περιοχές, όπως στη Σαντορίνη). Οι Έλληνες γνώριζαν την παλαίωση του κρασιού και την άφηναν να γίνει σε θαμμένα πιθάρια, σφραγισμένα με γύψο και ρετσίνι (ίσως έτσι ανακαλύφθηκε η επίδραση της προσθήκης ρετσινιού). Το κρασί εμφιαλωνόταν, ανάλογα με το πόσο μεγάλο ταξίδι είχε μπροστά του μέχρι την κατανάλωση, σε ασκούς ή σε σφραγισμένους πήλινους αμφορείς, αλειμμένους με πίσσα (ή ρετσίνι) για τέλεια στεγανοποίηση, στους οποίους συχνά αναγράφονταν με μπογιά ή με σφραγίδα τα πλήρη στοιχεία του περιεχομένου οίνου: περιοχή προέλευσης, έτος παραγωγής, οινοποιός και εμφιαλωτής.

Εξαγώγιμος και διάσημος
Το εμπόριο των ελληνικών κρασιών απλωνόταν σε ολόκληρη τη Μεσόγειο, μέχρι και την ιβηρική χερσόνησο και φυσικά στον Εύξεινο πόντο, ήταν δε μία από τις σημαντικότερες οικονομικές δραστηριότητες των προγόνων μας. Σε πολλές πόλεις υπήρχαν ειδικοί νόμοι για να εξασφαλίζουν την ποιότητα του κρασιού, αλλά και «προστατευτικοί» ενάντια στον ξένο ανταγωνισμό και τις εισαγωγές (χαρακτηριστικό παράδειγμα η σχετική νομοθεσία της Θάσου, σύμ-φωνα με την οποία πλοία με ξένο κρασί που πλησίαζαν το νησί δημεύονταν!). Από διάφορες πηγές μας έχουν διασωθεί τα ονόματα των οινοπαραγωγικών περιοχών και των κρασιών που έβγαζαν. Αρχικά, τα πιο ξακουστά κρασιά ήταν αυτά του βορείου Αιγαίου: της Λήμνου, της Θάσου, της Λέσβου, της Χίου, της Ικαρίας, της Σάμου. Αργότερα, μετά την κλασική εποχή, απέκτησαν μεγάλη φήμη και τα κρασιά της Ρόδου, της Κω και των λοιπών Δωδεκανήσων, της Θήρας, της Νάξου, της Κρήτης και της Κύπρου. Στην ελληνιστική εποχή μπήκε σε νέα βάση η οινοπαραγωγή της Αιγύπτου, με κύριο προϊόν τον Μαρεωτικό οίνο.

Οίνος: Στα μονοπάτια της ιστορίας


Εν αρχή ην η άμπελος…

Το αμπέλι έχει, κατά τους παλαιοντολόγους, προϊστορία πολλών εκα-τομμυρίων χρόνων. Πριν από την εποχή των παγετώνων ευδοκιμούσε στην πολική ζώνη: στην Ισλανδία, τη Βόρεια Ευρώπη, τη βορειοδυτική Ασία, ακόμη και στην Αλάσκα. Οι παγετώνες όμως περιόρισαν την εξάπλωσή του και επέβαλαν γεωγραφική απομόνωση μεταξύ ποικιλιών. Οι ερευνητές αποφαίνονται ότι στην ευρύτερη περιοχή του νοτίου Καυκάσου, μεταξύ Ευξείνου Πόντου, Κασπίας θάλασσας και Μεσοποταμίας, γεννήθηκε το είδος Άμπελος η οινοφόρος (Vitis vinifera), που γνωρίζουμε σήμερα.
Κουκούτσια αγριοστάφυλων έχουν βρεθεί ακόμη και σε σπηλιές που κα-τοικήθηκαν από νομαδικά προϊστορικά φύλα. Η τέχνη της αμπελουργίας εικάζεται ότι ξεκίνησε με την αγροτική επανάσταση και τη σταθερή εγκατάσταση πληθυσμών με σκοπό την καλλιέργεια, γύρω στο 5000 π.Χ..
Η Αίγυπτος είχε μακρότατη παράδοση οινοποιίας, με τις αρχές της να χάνονται πριν το 4000 π.Χ.: Αναφέρονται βασιλικοί αμπελώνες, απεικονίζονται ποικιλίες σταφυλιού διαφόρων αποχρώσεων, σκηνές αμπελουργίας και οινοποίησης (ακόμη και μηχανικά πιεστήρια!), ενώ βρέθηκαν αμφορείς της Νέας Δυναστείας (1600-1100 π.Χ.) στους οποίους αναγράφονται η προέλευση, η σοδειά και ο οινοποιός!
Στη Μεσοποταμία πάλι, ο Βαβυλώνιος βασιλιάς Χαμουραμπί το 1700 π.Χ. είχε νομοθετήσει για την τιμή του κρασιού καθώς και για την περίοδο που έπρεπε να καταναλώνεται: μόνο την εποχή μετά τον τρύγο - η παλαίωση προφανώς δεν είχε εκτιμηθεί όσο έπρεπε.
Οι Σημιτικοί λαοί της ανατολικής Μεσογείου ήρθαν νωρίς σε επαφή με το κρασί. Στην Παλαιά Διαθήκη οι αναφορές αφθονούν: Μόλις στράγγισαν τα νερά του κατακλυσμού «ήρξατο Νώε άνθρωπος γεωργός γης και εφύτευσεν αμπελώνα» (Γένεσις, θ' 20).
Οι Φοίνικες ήταν ξακουστοί οινοποιοί αλλά και έμποροι: φοινικικοί κρα-σοαμφορείς έχουν βρεθεί σχεδόν σε κάθε περιοχή της ανατολικής και κεντρικής Μεσογείου. Η Τύρος ήταν από τα πρώτα μεγάλα κέντρα θαλάσσιου οινεμπορίου.

Οίνος: Λέξη με αρχαιότατη προέλευση


Οίνος: Λέξη με αρχαιότατη προέλευση

Η λέξη "οίνος" μαρτυρείται στην ελληνική γλώσσα ήδη από τους μυκηναϊκούς χρόνους (στη Γραμμική Β: wo-no, μεταγραφόμενο: Fοίνος), ωστόσο δεν είναι γνωστή η προέλευσή της. Η λέξη απαντάται σε όλες σχεδόν τις γλώσσες της Μεσογείου καθώς και στις περισσότερες της ινδοευρωπαϊκής οικογένειας. Οι τύποι των σημιτικών γλωσσών (εβραϊστή jajin, αραβικά wain) θεωρούνται δάνεια από γειτονικούς λαούς. Οι κελτικοί τύποι (αρχαία ιρλανδική fin, γαλατική gwin) θεωρούνται δάνειο από τη λατινική γλώσσα (vinum), κάτι που ορισμένοι δέχονται και για το γοτθικό-γερμανικό wein, από το οποίο με τη σειρά τους κατάγονται πιθανότατα οι τύποι των σλαβικών και βαλτικών γλωσσών. Πιθανότερη εκδοχή θεωρείται ότι η λέξη προήλθε από μια άγνωστη γλώσσα της περιοχής του νοτίου Καυκάσου - Εύξεινου Πόντου, από όπου επίσης δείχνει να κατάγεται η σύγχρονη άμπελος.
Η λέξη "κρασί" αντικατέστησε τη λέξη "οίνος" στους βυζαντινούς χρόνους. Η λέξη κατάγεται, με μεσολάβηση των τύπων κρασίν < κρασίον, από τη λέξη κράσις (ανάμειξη), που με τη σειρά της είναι παράγωγο του ελληνικού θέματος κρα ( ρήμα κεράννυμι = αναμειγνύω και ουσιαστικό κρατήρ = σκεύος ανάμειξης οίνου με νερό). Η ετυμολογία της λέξης αντανακλά τη συνήθεια των αρχαίων Ελλήνων να πίνουν το κρασί τους ανακατεμένο με νερό, σε σκεύη που ονομάστηκαν «Κρατήρες».
Το πότε και γιατί ξεκίνησε η συνήθεια ανάμειξης οίνου με νερό είναι άγνωστο. Πιθανότατα να ξεκίνησε αντίστροφα, δηλαδή με την ανάμειξη του νερού με κρασί, για θεραπευτικούς λόγους και στην εξέλιξη της συνήθειας να περάσαμε στην ανάμειξη του κρασιού με το νερό, δηλαδή μια σταδιακή αύξηση της ποσότητας του κρασιού, αφού οι ιδιότητές του γινόταν ολοένα και πιο προσφιλείς.

Το κρασί είναι έρωτας


Ταξίδι χωρίς τέλος...

Το ταξίδι μας στον κόσμο του κρασιού είναι όντως κάτι που έχει μόνο αρχή. Κόσμος χωρίς τέλος, απέραντος κόσμος, ιδιαίτερα γοητευτικός κι ενδεχομένως ακόμα ανεξερεύνητος… Κόσμος με αλλεπάλληλες εκπλήξεις και γευστικά ξαφνιάσματα.
Οι ειδικοί για το κρασί μιλούν για «σώμα», «αρώματα», «στόμα», «επίγευση» και πολλά ακόμα. Επίσης μιλούν για τους συνδυασμούς του με τα εδέσματα, λέγοντας ότι το κρασί δεν συνοδεύει, αλλά συνοδεύεται. Πολλοί, όμως, θέλουν να υποστηρίζουν ότι τα πάντα είναι θέμα διάθεσης. Άλλωστε αυτό είναι κάτι που το βεβαιώνουν και τα τραγούδια μας, δένοντας το κρασί άλλοτε με τον ερωτικό πόνο και άλλοτε με τη χαρά…
Όπως και να ’χει εγώ σας εύχομαι ν’ απολαμβάνετε ό,τι επιλέγετε και βέβαια να θυμάστε πως ο μοναδικός κανόνας χωρίς εξαιρέσεις είναι μόνο η ευχαρίστηση. Κανείς πιο ειδικός από τη γεύση του καθενός.
Το κρασί είναι έρωτας και, ως έρωτας, βιώνεται διαφορετικά από τον καθένα μας.
Το μόνο ίσως που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης είναι αυτό που έγραψε ο Πλάτων:
«Τίποτε καλύτερο, ούτε πολυτιμότερο από το κρασί, χάρισε ο θεός στην ανθρωπότητα!»
Από τις σελίδες αυτές θα επιχειρούμε την όσο δυνατόν πιο κατανοητή εξερεύνηση του γοητευτικού κόσμου του κρασιού.

Το «ΒΗΜΑgourmet» για το "Να με θυμάσαι..."


Πρότυπο για όλη την Ελλάδα…

Να γίνει κανόνας το «Να με θυμάσαι…»

Δημόσια πανελλήνια αναγνώριση για το εστιατόριο «Να με θυμάσαι…» από το έγκυρο περιοδικό «ΒΗΜΑgourmet» (τεύχος 52, Φεβρουάριος 2011) και μάλιστα από τη διευθύντρια του περιοδικού κ. Νανά Δαρειώτη, στο “EDITORIAL”.
Η κ. Δαρειώτη γλαφυρότατα περιγράφει το πώς έφτασε, με αρκετούς δισταγμούς, («εφοδιασμένη με το πιο μικρό μου καλάθι», γράφει χαρακτηριστικά) στο «Να με θυμάσαι…».
Εκεί, όμως ένας μετά τον άλλο, όλοι οι ενδοιασμοί της, διαψεύσθηκαν. Γράφει χαρακτηριστικά:
«Μόλις δέκα τραπέζια, λευκά τραπεζομάντιλα, κολονάτα ποτήρια, ζεστός φωτισμός, επιλεγμένη μουσική, σέρβις ενημερωμένο και οικείο, χαμογελαστό και δίχως ίχνος έπαρσης, συνθέτουν το εστιατόριο ‘‘Να με θυμάσαι…’’
»Ηρέμησα και αποφάσισα να απολαύσω τη συνέχεια. Πλην, όμως, καθισμένη στην καρέκλα μου και χαζεύοντας τα πιάτα ημέρας στο πρόσθετο φύλλο του καταλόγου, βρέθηκα μπροστά σε αυτό που πάντα ονειρευόμουν ότι κάποια στιγμή θα συμβεί, σε κάποιο ελληνικό εστιατόριο, κάπου στην επικράτεια. Μια ολόκληρη σελίδα ήταν αφιερωμένη στους προμηθευτές του εστιατορίου. Από τον ξυλόφουρνο που τους δίνει το ψωμί ημέρας, τον ιχθυοπώλη και τους δυο κρεοπώλες, γιατί από αλλού παίρνουν μοσχάρι κι από αλλού χοιρινό, μέχρι το όνομα του ελαιοπαραγωγού στην Κορώνη που τους στέλνει το ελαιόλαδο, αλλά και εκείνου που είναι υπεύθυνος για το λουκάνικο και το σύγκλινο. Όσο για τα τυριά, από τυροκομείο του Τυρνάβου, με ονοματεπώνυμο παρακαλώ, έρχονται. Η λίστα κρασιών, με τις φιλικότατες τιμές, ολόκληρο βιβλίο, βιογραφίες παραγωγών.
»Η συγκίνησή μου ήταν μεγάλη, το ομολογώ. Διότι οι άνθρωποι αυτοί αποδεικνύουν καθημερινά και έμπρακτα ότι το κύριο χαρακτηριστικό της επιχείρησής τους είναι ο σεβασμός. Προς τους προμηθευτές τους. Προς τους πελάτες τους. Κυρίως και πάνω απ’ όλα προς τον τόπο τους, τα προϊόντα του οποίου τιμούν καθημερινά…»
Το άρθρο της κ. Δαρειώτη συνεχίζεται με αναφορές στην υποδειγματική κουζίνα και στην ανάγκη να προωθούνται και να τιμώνται τα τοπικά προϊόντα, για να καταλήξει: «Κάποια στιγμή πρέπει να ξυπνήσουμε ως καταναλωτές. Να ζητάμε. Να απαιτούμε επώνυμα, ελληνικά προϊόντα. Δεν μπορεί. Το ‘‘Να με θυμάσαι…’’ θα πάψει να είναι φωτεινή εξαίρεση και θα γίνει ο κανόνας. Ελπίζω…»
Η αναφορά του «ΒΗΜΑτος gourmet» στο εστιατόριο της πόλης μας αποτελεί μια δικαίωση των προσπαθειών του να προσφέρει κάτι εντελώς διαφορετικό στον χώρο της εστίασης, άλλοτε προβάλλοντας τους τοπικούς παραγωγούς, άλλοτε παρουσιάζοντας γεύσεις δημιουργικής κουζίνας που συνοδεύουν απόλυτα επιτυχημένα ένα κρασί, άλλοτε παρουσιάζοντας έργα συμπολιτών μας εικαστικών, άλλοτε ενημερώνοντας τους φίλους του για την επικαιρότητα της ημέρας με ηλεκτρονική αλληλογραφία…

To «ΒΗΜΑgourmet» για το "Να με θυμάσαι..."


Πρότυπο για όλη την Ελλάδα…

Να γίνει κανόνας το «Να με θυμάσαι…»

Δημόσια πανελλήνια αναγνώριση για το εστιατόριο «Να με θυμάσαι…» από το έγκυρο περιοδικό «ΒΗΜΑgourmet» (τεύχος 52, Φεβρουάριος 2011) και μάλιστα από τη διευθύντρια του περιοδικού κ. Νανά Δαρειώτη, στο “EDITORIAL”.
Η κ. Δαρειώτη γλαφυρότατα περιγράφει το πώς έφτασε, με αρκετούς δισταγμούς, («εφοδιασμένη με το πιο μικρό μου καλάθι», γράφει χαρακτηριστικά) στο «Να με θυμάσαι…».
Εκεί, όμως ένας μετά τον άλλο, όλοι οι ενδοιασμοί της, διαψεύσθηκαν. Γράφει χαρακτηριστικά:
«Μόλις δέκα τραπέζια, λευκά τραπεζομάντιλα, κολονάτα ποτήρια, ζεστός φωτισμός, επιλεγμένη μουσική, σέρβις ενημερωμένο και οικείο, χαμογελαστό και δίχως ίχνος έπαρσης, συνθέτουν το εστιατόριο ‘‘Να με θυμάσαι…’’
»Ηρέμησα και αποφάσισα να απολαύσω τη συνέχεια. Πλην, όμως, καθισμένη στην καρέκλα μου και χαζεύοντας τα πιάτα ημέρας στο πρόσθετο φύλλο του καταλόγου, βρέθηκα μπροστά σε αυτό που πάντα ονειρευόμουν ότι κάποια στιγμή θα συμβεί, σε κάποιο ελληνικό εστιατόριο, κάπου στην επικράτεια. Μια ολόκληρη σελίδα ήταν αφιερωμένη στους προμηθευτές του εστιατορίου. Από τον ξυλόφουρνο που τους δίνει το ψωμί ημέρας, τον ιχθυοπώλη και τους δυο κρεοπώλες, γιατί από αλλού παίρνουν μοσχάρι κι από αλλού χοιρινό, μέχρι το όνομα του ελαιοπαραγωγού στην Κορώνη που τους στέλνει το ελαιόλαδο, αλλά και εκείνου που είναι υπεύθυνος για το λουκάνικο και το σύγκλινο. Όσο για τα τυριά, από τυροκομείο του Τυρνάβου, με ονοματεπώνυμο παρακαλώ, έρχονται. Η λίστα κρασιών, με τις φιλικότατες τιμές, ολόκληρο βιβλίο, βιογραφίες παραγωγών.
»Η συγκίνησή μου ήταν μεγάλη, το ομολογώ. Διότι οι άνθρωποι αυτοί αποδεικνύουν καθημερινά και έμπρακτα ότι το κύριο χαρακτηριστικό της επιχείρησής τους είναι ο σεβασμός. Προς τους προμηθευτές τους. Προς τους πελάτες τους. Κυρίως και πάνω απ’ όλα προς τον τόπο τους, τα προϊόντα του οποίου τιμούν καθημερινά…»
Το άρθρο της κ. Δαρειώτη συνεχίζεται με αναφορές στην υποδειγματική κουζίνα και στην ανάγκη να προωθούνται και να τιμώνται τα τοπικά προϊόντα, για να καταλήξει: «Κάποια στιγμή πρέπει να ξυπνήσουμε ως καταναλωτές. Να ζητάμε. Να απαιτούμε επώνυμα, ελληνικά προϊόντα. Δεν μπορεί. Το ‘‘Να με θυμάσαι…’’ θα πάψει να είναι φωτεινή εξαίρεση και θα γίνει ο κανόνας. Ελπίζω…»
Η αναφορά του «ΒΗΜΑτος gourmet» στο εστιατόριο της πόλης μας αποτελεί μια δικαίωση των προσπαθειών του να προσφέρει κάτι εντελώς διαφορετικό στον χώρο της εστίασης, άλλοτε προβάλλοντας τους τοπικούς παραγωγούς, άλλοτε παρουσιάζοντας γεύσεις δημιουργικής κουζίνας που συνοδεύουν απόλυτα επιτυχημένα ένα κρασί, άλλοτε παρουσιάζοντας έργα συμπολιτών μας εικαστικών, άλλοτε ενημερώνοντας τους φίλους του για την επικαιρότητα της ημέρας με ηλεκτρονική αλληλογραφία…

Δε γιορτάζει μόνο σήμερα ο έρωτας!


Ας πούμε πως δε γιορτάζει μόνο σήμερα ο έρωτας!
Ας δώσουμε στα μάτια μας την ευκαιρία
να πουν το «σ’ αγαπώ» πάνω από ένα ποτήρι κρασί.
Ας δώσουμε στη σιωπή τη δυνατότητα να εκφράσει
με τη δική της γλώσσα το δυνατότερο συναίσθημα της ζωής.

14 - 2 - 2011 Καλημέρα σας...

Πολλές κι εγκάρδιες ευχές για μια γόνιμη και χαρούμενη εβδομάδα.
Σήμερα η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία τιμά τον Άγιο Βαλεντίνο (*), γιορτή που εισήχθη και στη χώρα μας, με κοσμικό χαρακτήρα, ως γιορτή των ερωτευμένων.
Σίγουρα, εμείς, δεν ανήκουμε σ’ αυτούς που υποστηρίζουν ότι θέλει και ο Έρωτας τη γιορτινή του ημέρα, αλλά σ’ αυτούς που πιστεύουν ότι ο Έρωτας βιώνεται καθημερινά, επιλέγοντας για προστάτες του το Όνειρο και το Πάθος, την Κατανόηση και την Ευγένεια, τη Σιωπή και την Αφιέρωση του ενός στον άλλον.
Όμως, αυτό δεν αναιρεί τον σεβασμό μας απέναντι στην επιθυμία αυτών που θέλουν να έχουν και οι ερωτευμένοι τη δική τους μέρα. Γι’ αυτό και σήμερα δίνουμε ακόμα πιο ερωτική ατμόσφαιρα στο περιβάλλον μας.

Σήμερα θα μπορούσαμε να σας προτείνουμε τρία διαφορετικά πιάτα: Φιλέτο από στήθος κοτόπουλου με σάλτσα γραβιέρας Νάξου και σχοινόπρασο, που το συνοδεύει ένα μπουκέτο φρέσκων λαχανικών εποχής. Χοιρινά φιλετάκια μενταγιόν σοτέ, σβησμένα με λευκό κρασί και μουστάρδα ντιζόν αρωματισμένη με εστραγκόν. Μοσχαρίσια φιλετάκια σοτέ με πλούσια σάλτσα βουτύρου béarnaise.
Ακόμα για τα ορεκτικά σας, θα θέλαμε να σας προτείνουμε τις αναποφλοίωτες τηγανισμένες πατάτες Καλλιπεύκης, που τις συνοδεύει μια κρύα σάλτσα γιαουρτιού και «Νιβατό Βερδικούσιας», το πεντανόστιμο γίδινο τυρί των Σαρακατσαναίων.
Για όσους βέβαια οι προτιμήσεις στρέφονται σε ψάρια, εμείς φροντίσαμε, σε συνεργασία με το ιχθυοπωλείο «Καΐκι», να έχουμε ότι πιο φρέσκο κατέβασε το καΐκι «Αγία Παρασκευή» της οικογένειας Τραγουδάρα: Γλώσσες, Κουτσομούρες, Λαβράκια και ουρές πεσκανδρίτσας.

--------------------------------------------------------------------
(*) Ο Άγιος Βαλεντίνος
Στο εορτολόγιο των Καθολικών η 14η Φεβρουαρίου είναι ημέρα μνήμης του Βαλεντίνου, χριστιανού που μαρτύρησε το 270 μ.Χ. στους διωγμούς του αυτοκράτορα Μάρκου Αυρήλιου Κλαύδιου Β΄, επειδή τελούσε γάμους ανάμεσα σε ζευγάρια, διαδίδοντας και στερεώνοντας έτσι τη χριστιανική πίστη, αλλά παράλληλα παραβιάζοντας το διάταγμα του Κλαύδιου που απαγόρευε τους γάμους, προκειμένου ν’ αντιμετωπίσει την απροθυμία των Ρωμαίων να καταταγούν στις λεγεώνες.
Βεβαίως δεν είναι λίγοι αυτοί που ισχυρίζονται ότι η θέσπιση της γιορτής του Aγίου Βαλεντίνου διαδέχθηκε κατ’ ουσία τις παγανιστικές λατρευτικές εκδηλώσεις για τη θεά Juno, η οποία ήταν προστάτιδα της οικογένειας, των γυναικών και της συζυγικής αγάπης (αντίστοιχη της Ήρας), με τις οποίες άνοιγαν τα ρωμαϊκά Lupercalia, περίοδος όπου καταργούνταν οι απαγορεύσεις που ήθελαν τα αγόρια να μην έρχονται σε επαφή με τα κορίτσια.

Τρία ΡΟΖΕ για τον Άγιο Βαλεντίνο




Παλαιός Άμπελος – Merlot - Μίγα
Ο τόπος μας δεν υστερεί καθόλου σε εξέχοντα ροζέ.
Από τους αμπελώνες της οικογένειας Δημητρίου Μίγα,
στην περιοχή Παλαιός Άμπελος του Τυρνάβου,
παράγεται αυτό το καταπληκτικό κρασί
με το διάφανο κερασί χρώμα του, που υπόσχεται πολλά…


Ζαφειράκη «Ροζέ SYRAH ΛΗΜΝΙΩΝΑ»
Syrah 50%, Λημνιώνα 50%
Βιολογική καλλιέργεια.
Έντονο λαμπερό ροζέ χρώμα με κοκκινωπές ανταύγειες. Επίσης έντονα αρώματα κόκκινων φρούτων, όπως κεράσι και φράουλα, με ανθικές νότες λευκών λουλουδιών. Ιδιαίτερα αρωματικό στόμα, με τη φράουλα να ξεχωρίζει, με καλό σώμα και επιθυμητή οξύτητα και πολύ ευγενικές πληθωρικές τανίνες. Επίγευση φρούτου που μένει στο στόμα.
Συνοδεύει: Κόκκινα ψάρια, τυριά απαλής γεύσης, κοτόπουλο με απαλά καρυκεύματα.

Μεθυστάνες Ροζέ – Κτήμα Ντούγκου
Από τις ποικιλίες Ξινόμαυρο και Syrah, ο Θάνος και η Λουίζα Ντούγκου δημιούργησαν ένα εντυπωσιακό σε χρώμα, άρωμα και γεύση κρασί. Γλυκόπιοτο, με αρκετά καλό σώμα, ισορροπημένο, τριανταφυλλί και φρουτώδες, με αναζωογονητική φρεσκάδα στο στόμα.
Συνοδεύει θαλασσινά, μακαρονάδες με οστρακοειδή, σαλάτες, κίτρινα μαλακά τυριά, κρέας κοτόπουλου με απαλές σάλτσες φρούτων (πορτοκάλι) και λαχανικά ψητά στη σχάρα.

Οι γεύσεις μας σήμερα...





Λάρισα, Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Καλημέρα σας...

...και οι ευχές μας ας είναι για υγεία και χαρά αφού μια καινούργια εβδομάδα ξεκίνησε κι εμείς με χαμόγελο θα πρέπει ν’ αντιμετωπίσουμε την καθημερινότητα, χαρίζοντάς της αισιοδοξία…
Σαν σήμερα, στα 1828, ο Ιωάννης Καποδίστριας συγκρότησε τον πρώτο τακτικό ελληνικό στρατό.
Σαν σήμερα στα 1990, η Σοβιετική Ένωση γυρίζει σελίδα: Η Κεντρική Επιτροπή του κομουνιστικού κόμματος συμφωνεί να παραδώσει την εξουσία που κατείχε από το 1917, με τη μεγάλη επανάσταση.
Σαν σήμερα, όμως, στα 1478, γεννήθηκε ο μεγάλος Άγγλος οραματιστής Τόμας Μορ, δημιουργός του όρου «Ουτοπία» και συγγραφέας του ομώνυμου βιβλίου.
Και, σαν σήμερα, στα 1812 γεννήθηκε ο μεγάλος άγγλος μυθιστοριογράφος Κάρολος Ντίκενς, συγγραφέας του «Όλιβερ Τουίστ», του «Δαβίδ Κόπερφιλντ», των «Μεγάλων Προσδοκιών» κ.ά.
Αυτά για την… ιστορία της 7ης Φεβρουαρίου.

Η δική μας ιστορία σήμερα έχει γεύσεις και διάθεση για εξυπηρέτηση. Γράφεται στην κουζίνα μας από τον Μανώλη Πανταζή και τους συνεργάτες του.
«Ουδέν ο μάγειρος του ποιητού διαφέρει, ο νους γαρ εστιν εκατέρω τούτων τέχνη», αναφέρει ο Αθήναιος στο βιβλίο του «Δειπνοσοφισταί», επισημαίνοντας τον κυρίαρχο ρόλο που παίζει και στων δύο την Τέχνη, η ανθρώπινη ευρηματικότητα και η ευφυΐα.
Δικός μας μάγειρας – ποιητής ο σεφ Μανώλης Πανταζής. Η ‘‘καρδιά’’ τού ‘‘Να με θυμάσαι…’’, που πασχίζει για τις νοστιμιές του τραπεζιού μας. Ο άνθρωπος, που μαζί με τους συνεργάτες του, τον Κυριάκο Θαμνίδη και τον Δημήτρη Τσιβαλιό, αναζητά την ισορροπία των γεύσεων, έτσι ώστε τόσο το γεύμα, όσο και το δείπνο σας ν’ αποτελούν ιδιαίτερη απόλαυση.
Σήμερα – εκτός των γεύσεων του κυρίως καταλόγου - μας ετοιμάζουν ως πιάτα ημέρας:
Σουτζουκάκια Σμυρνέικα, με σάλτσα φρέσκιας ντομάτας, που θα τα συνοδεύουν με ρυζάκι ή πουρέ (€ 10.00), Ριζότο με παραδοσιακό χωριάτικο λουκάνικο, κόκκινη και κίτρινη πιπεριά και φύλλα παρμεζάνας (€ 9.00),
σιγοψημένο ρολό από αρνάκι με αρωματικά βότανα και σκόρδο, συνοδευμένο με ξινόχοντρο, άγρια χόρτα και σάλτσα με απαλό άρωμα από δεντρολίβανο και θυμάρι (€ 16.00) και «Στρογγανόφ» από φιλέτο μόσχου γάλακτος με μανιτάρια και δίχρωμες πιπεριές, σβησμένο με βότκα (€ 12.00).
Το «Στρογγανόφ» είναι ένα πιάτο που δημιουργήθηκε κάπου στη δεκαετία του 1890 από τον κόμη Πάβελ Στρογγανόφ, λάτρη των τεχνών, μέλος της αυτοκρατορικής ακαδημίας τεχνών, που παρεπιδημούσε στην αυλή του Αλέξανδρου Γ'. Ήταν, ακόμα, γνωστός και για τις πολλές γκουρμέ επιλογές του. Θεωρείται αμφίβολο, όμως, αν ο ίδιος ή ο προσωπικός του σεφ ήταν ο δημιουργός του διάσημου πιάτου η συνταγή του οποίου περιλαμβάνεται σε έναν περίφημο ρωσικό οδηγό μαγειρικής του 1891. Μετά το 1940, το Στρογγανόφ, έγινε εξαιρετικά διάσημο στα πιάτα των επωνύμων της Αμερικής.
Από το «Στρογγανόφ» στο «Σατομπριάν», που είναι ολόκληρο το φιλέτο από μοσχαράκι γάλακτος και φυσικά είναι για τρία άτομα (€ 50.00)και συνοδεύεται από τρεις διαφορετικές σάλτσες και τρεις διαφορετικές γαρνιτούρες.
Το «Σατομπριάν» πήρε το όνομά του από τον Γάλλο συγγραφέα και διπλωμάτη Φρανσουά Ρενέ Σατομπριάν (1768 - 1848), ιδρυτή της Φιλελληνικής Εταιρίας και «πατέρα» του κινήματος του Ρομαντισμού. Το 1802 δημοσίευσε το πολύκροτο έργο του "Το πνεύμα του χριστιανισμού", επιχειρώντας ν’ αντιμετωπίσει το κίνημα των Εγκυκλοπαιδιστών. Το έργο του "Οδοιπορικό από το Παρίσι στα Ιεροσόλυμα" (1811), με θερμές σελίδες για την Ελλάδα, γίνεται αιτία να δημιουργηθεί η πρώτη φιλελληνική κίνηση στο Παρίσι.

Μ’ αυτά τα… ολίγα φθάσαμε στα ψάρια.
Εκλεκτά όπως κάθε μέρα, με πρώτα και καλύτερα τα Σκαθάρια (€ 54.00). Ακόμα Γλώσσες (€ 54.00), Λαβράκια ανοιχτής θάλασσας (€ 38.00) και τσαχπίνικες Κουτσομούρες (€ 40.00).
Το Σκαθάρι ανήκει στην οικογένεια των Σπαριδών. Από τα πιο δυσκολοψάρευτα, αλλά και πιο νόστιμα ψάρια, που συναγωνίζεται τη συναγρίδα. Προτιμά τα αφρισμένα νερά και ο χειμώνας είναι η ιδανική εποχή του.
Η Γλώσσα είναι επίπεδο ψάρι, που απαντάται σε αμμώδη σημεία του βυθού και συνήθως κολυμπά πολύ κοντά στο βυθό, με αποτέλεσμα να είναι σχετικά δύσκολο να το εντοπίσει κανείς. Διακρίνεται κατά διαστάσεις σε μεγάλη και μικρή, και κατά είδος σε γλώσσα η κοινή (solea vulgaris ή solea solea) και γλώσσα η κίτρινη (solea lutea).
Η Κουτσομούρα ζει σε βαθιά, αμμώδη νερά, διακρίνεται για τη νοστιμιά της και διαφέρει από το μπαρμπούνι στο σχηματισμό του προσώπου της. Σπάνιες και ιδιαίτερα νόστιμες οι μεγάλες, υπάρχουν σήμερα για σας…
Το Λαβράκι επίσημα ονομάζεται «Λάβραξ ο λύκος!» Κι αυτό γιατί σαν λύκος πέφτει πάνω στα κοπάδια των μικρών ψαριών και τα εξολοθρεύει. Οι αρχαίοι μάλιστα έλεγαν ότι το Λαβράκι δεν κλείνει το στόμα του ποτέ. Αυτό βέβαια είναι θρύλος. Γεγονός είναι ότι το Λαβράκι είναι από τα πιο δυνατά ψάρια της θάλασσας και φυσικά τα πιο νόστιμα. Ο Θέμος Ποταμιάνος στο βιβλίο του «Εδώ βυθός» μιλά με ενθουσιασμό για το λαβράκι: «Τριάντα ψάρια αν τριγυρίζουν στον βυθό, το λαβράκι ξεχωρίζει απ’ όλα. Κορμί χυτό, σπαθάτο, αστραφτερά πλευρά, μάτια ζωηρά, κινήσεις γεμάτες μεγαλοπρέπεια και χάρη. Πλέει μονάχο, αγέρωχο, περήφανο, και, καθώς περνάει, τα ψάρια παραμερίζουν. Η ορμητική του πλεύσις θυμίζει το πέταγμα του γερακιού... Έτσι περνάει και το λαβράκι, ίσιο, μονοκόμματο και σχίζει το νερό σαν βέλος. Τα ψάρια το φοβούνται... Πλέει με δεξιοτεχνία, σχεδιάζει με το σώμα του καλλιτεχνικές φιγούρες και γραμμές. Δεν είναι κυνηγός το λαβράκι, δεν είναι φαγάς. Είναι ένας βιρτουόζος...»
Αν σας κουράσαμε, ζητούμε συγγνώμη.
Αν, όμως, ανοίξαμε την όρεξή σας, σας περιμένουμε…

Άγγελος Πετρουλάκης

Οίνοι Λαρισαίων - Κτήμα Μίγα - Γευσιγνωσία






Τρίτη & Τετάρτη, 22 & 23 Φεβρουαρίου 2011

Δοκιμάζουμε
και ταξιδεύουμε στο όνειρο
με τα κρασιά
του Κτήματος Δημήτρη Μίγα


Παρουσιάζουμε
έναν από τους σημαντικότερους
οινοπαραγωγούς της περιοχής μας
και παράλληλα δοκιμάζουμε τέσσερις νέες εμφιαλώσεις του.

Δυο μεγάλες βραδιές γευσιγνωσίας προγραμματίζονται για τις 22 και 23 Φεβρουαρίου, με στόχο οι φίλοι μας να δοκιμάζουν και να απολαύσουν τις νέες εμφιαλώσεις του Δημήτρη Μίγα, που ο σεφ Μανώλης Πανταζής θα συνοδεύσει με γεύσεις ιδιαίτερα μελετημένες έτσι ώστε ν’ αναδείξουν τα χαρακτηριστικά κάθε ετικέτας. Όπως και στις άλλες γευσιγνωσίες μας, το ξεκίνημα θα γίνει με το πιο νεανικό και αρωματικό κρασί, θα συνεχιστεί μ’ ένα ιδιαίτερα ώριμο, περασμένο από βαρέλι λευκό και θα κορυφωθεί με ένα ερυθρό, παλαιωμένο, στιβαρό, πλούσιο σε τανίνες, κρασί. Για επι-δόρπιος οίνος το εκπληκτικό Ροζέ, γεμάτο αρώματα και λεπτές γεύσεις.



1η παρουσίαση – γεύση

«Μοσχάτο Αμβούργου» - Blanc de Noir
Ερυθρή ποικιλία αμπέλου που κατέχει εξέχουσα θέση στην περιοχή του Τυρνάβου, όπου η οικογένεια Δημήτρη Μίγα με την ιδιαίτερη οινοποίησή της μετέτρεψε και ανέδειξε τον λευκό της χαρακτήρα και τα πλούσια αρώματά της. Εντυπωσιακό χρυσοκίτρινο χρώμα με φρουτώδη διάθεση και πλούσια αρώματα κίτρινων φρούτων, στόμα μεστό και ευχάριστη μετάγευση.

-------------------
Ο σεφ Μανώλης Πανταζής θα το συνοδεύσει με σούπα βελουτέ από ποικιλία λαχανικών εποχής, συ-νοδευμένη από νιβατό Βερδικούσιας και τραγανό κρουτόν με ελαιόλαδο, πάπρικα και θυμάρι.
2η παρουσίαση – γεύση


Chardonnay Fume
Οινοποιείται με τη μέθοδο της κρυοεκχύλισης, με ζύμωση σε χαμηλή θερμοκρασία και ωρίμανση για 7 μήνες σε δρύινα γαλλικά βαρέλια (ALLIER) πάνω στις οινολάσπες. Το χρώμα του είναι λαμπερό, χρυσοκίτρινο με πρασι-νωπές ανταύγειες. Άρωμα κομψό και σύνθετο με νότες ξύλου και λουλουδιών. Γεύση γεμάτη, δροσερή και σαρ-κώδης. Επίγευση μεγάλης διάρκειας.
------------------
Ο σεφ θα το συνοδεύσει με τρυφερά σουτζουκάκια κοτόπουλου στη σχάρα τυλιγμένα με ψητό μπέι-κον και εκλεκτό πουρέ πατάτας με καπνιστή κόκκινη πιπεριά και φίνο ντρέσιγκ λαδολέμονο.

.
3η παρουσίαση – γεύση

«Παλαιός Άμπελος» - Syrah
Ερυθρά οινοποίηση με εκχύλιση μεταζυμωτική πολλών ημερών. Ωρίμανση σε γαλλικά δρύινα βαρέλια, τύπου Tronsair, πάνω στις οινολάσπες. Βαθύ ρουμπινί χρώμα με ιώδεις ανταύγειες. Πολύπλοκη – πυκνή μύτη με αρώματα άγριων μαύρων φρούτων (Black forest), νότες βανίλιας, καπνού και καραμέλας βουτύρου. Πλούσιο σε τανίνες. Το στόμα πλούσιο, στρογγυλό με πολύ μεγάλη επίγευση.
-----------------------
Ο σεφ θα το συνοδεύσει με μαγειρευτό μοσχαράκι γάλακτος με μελιτζάνες σε σάλτσα ερυθρού οίνου (Syrah Μίγα) και φρέσκιας ντομάτας με παραδοσιακή φάβα Σαντορίνης.



4η παρουσίαση – γεύση

Παλαιός Άμπελος – Merlot (Ροζέ)
Ποικιλιακή σύνθεση Merlot με προσθήκη Μοσχάτου Σάμου. Συνοινοποίηση των δυο ποικιλιών με παραμονή των στέμφυλων για 24 ώρες. Αργή ζύμωση ώστε να διατηρείται η φρεσκάδα των σταφυλιών. Στη μύτη συνδυάζει πρωτότυπα τον φρουτώδη χαρακτήρα κόκκινων μικρών φρούτων με ανθώδεις νότες. Στόμα ισορροπημένο, μαλα-κές τανίνες, γλυκιά επίγευση…

-------------------
Ο σεφ Μανώλης Πανταζής θα το συνοδεύσει με Triffle σε ποτήρι με κρέμα patisserie, παντεσπάνι σοκολάτας και κουλίς από φρέσκιες φράουλες και ακτινίδιο


--------------------------- . ---------------------------------

Δημήτρης Μίγας

Ο Δημήτρης Μίγας είναι γόνος Τυρνάβου με τον οικογενειακό του αμπελώνα να εκτείνεται στα 120 στρέμματα στην απόληξη του ορεινού όγκου του Ολύμπου, στους πρόποδες του πρόβουνου Μελούνα, όπου ήταν και τα παλιά ελληνικά σύνορα και όπου δόθηκαν οι σκληρές μάχες τόσο στον άτυχο πόλεμο του 1897, όσο και μετέπειτα στον απελευθερωτικό του 1912. Εκεί, στα όρια της Θεσσαλικής πεδιάδας, βρίσκεται η τοποθεσία «Πα-λαιός Άμπελος», που δηλώνει ότι ανέκαθεν ήταν τόπος αμπελοκαλλιέργειας, η οποία και έδωσε το όνομά της στα κρασιά της οικογένειας.
Με τη δημιουργία του νέου του, πρότυπου οινοποιείου του, που ξεπερνά τα 3.000τ.μ. σε χώρους, ο Δημή-τρης Μίγας αναδεικνύεται σ’ ένα από τους σημαντικότερους παραγωγούς της Κεντρικής Ελλάδας, που με τις ετι-κέτες του διεκδικεί υψηλή θέση στον ελληνικό οινικό χάρτη. Στόχος του είναι να αναβιώσει τη φήμη της περιοχής του Τυρνάβου και να επαναπροσδιορίσει την αξία των παραδοσιακών καλλιεργειών ως προς την παραγωγή κορυ-φαίας ποιότητας οίνου.