Λάρισα, Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011
Καλημέρα σας...
...και οι ευχές μας ας είναι για υγεία και χαρά. Άλλωστε στην πόλη μας ένας ολόλαμπρος ήλιος και ένας καταγάλανος ουρανός υπόσχονται πως όλα σήμερα θα είναι ανοιξιάτικα.
Σαν σήμερα, το 1829 υπογράφεται μεταξύ των τριών εγγυητριών δυνάμεων το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, με το οποίο τα σύνορα του αυτόνομου ελληνικού κράτους καθορίζονται προς βορρά από την οροθετική γραμμή Αμβρακικού - Παγασητικού.
Σαν σήμερα το 1905 ξεσπάει η Κρητική Επανάσταση στο χωριό Θέρισος, με αρχηγό τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Οι κινηματίες με υπόμνημά τους προς τις μεγάλες δυνάμεις ζητούν την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Ο αγγλικός στόλος κατευθύνεται προς το νησί.
Σαν σήμερα το 1925 ιδρύεται ο Ολυμπιακός (Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς) από μέλη του Πειραϊκού Ποδοσφαιρικού Ομίλου και του Ομίλου Φιλάθλων Πειραιώς.
Και, ας θυμηθούμε και τρεις σπουδαίους Έλληνες που πέθαναν σαν σήμερα:
Τον ποιητή Ιωάννη Γρυπάρη, που πέθανε το 1942 («Σκαραβαίοι και Τερρακότες»),
τον ηθοποιό Βασίλη Αυλωνίτη, που πέθανε το 1970,
και τον συνθέτη Γιώργο Ζαμπέτα, που πέθανε το 1992.
Αυτά για την… ιστορία της 10ης Μαρτίου.
Η δική μας ιστορία σήμερα έχει γεύσεις και διάθεση για εξυπηρέτηση. Γράφεται στην κουζίνα μας από τον Μανώλη Πανταζή και τους συνεργάτες του.
«Ουδέν ο μάγειρος του ποιητού διαφέρει, ο νους γαρ εστιν εκατέρω τούτων τέχνη», αναφέρει ο Αθήναιος στο βιβλίο του «Δειπνοσοφισταί», επισημαίνοντας τον κυρίαρχο ρόλο που παίζει και στων δύο την Τέχνη, η ανθρώπινη ευρηματικότητα και η ευφυΐα.
Δικός μας μάγειρας – ποιητής ο σεφ Μανώλης Πανταζής. Η ‘‘καρδιά’’ τού ‘‘Να με θυμάσαι…’’, που πασχίζει για τις νοστιμιές του τραπεζιού μας. Ο άνθρωπος, που μαζί με τους συνεργάτες του, τον Κυριάκο Θαμνίδη και τον Δημήτρη Τσιβαλιό, αναζητά την ισορροπία των γεύσεων, έτσι ώστε τόσο το γεύμα, όσο και το δείπνο σας ν’ αποτελούν ιδιαίτερη απόλαυση.
Σήμερα
– εκτός των γεύσεων του κυρίως καταλόγου –
μας ετοιμάζουν ως πιάτα ημέρας:
Ριζότο με παραδοσιακό χωριάτικο λουκάνικο, κόκκινη και κίτρινη πιπεριά και φύλλα παρμεζάνας (€ 9.00),
«Στρογγανόφ» από φιλέτο μόσχου γάλακτος με μανιτάρια και δίχρωμες πιπεριές, σβησμένο με βότκα (€ 12.00). Το «Στρογγανόφ» είναι ένα πιάτο που δημιουργήθηκε κάπου στη δεκαετία του 1890 από τον κόμη Πάβελ Στρογγανόφ, λάτρη των τεχνών, μέλος της αυτοκρατορικής ακαδημίας τεχνών, που παρεπιδημούσε στην αυλή του Αλέξανδρου Γ'. Ήταν, ακόμα, γνωστός και για τις πολλές γκουρμέ επιλογές του. Θεωρείται αμφίβολο, όμως, αν ο ίδιος ή ο προσωπικός του σεφ ήταν ο δημιουργός του διάσημου πιάτου η συνταγή του οποίου περιλαμβάνεται σε έναν περίφημο ρωσικό οδηγό μαγειρικής του 1891. Μετά το 1940, το Στρογγανόφ, έγινε εξαιρετικά διάσημο στα πιάτα των επωνύμων της Αμερικής.
Από το «Στρογγανόφ» στο «Σατομπριάν», που είναι ολόκληρο το φιλέτο από μοσχαράκι γάλακτος και φυσικά είναι για τρία άτομα (€ 50.00)και συνοδεύεται από τρεις διαφορετικές σάλτσες και τρεις διαφορετικές γαρνιτούρες. Το «Σατομπριάν» πήρε το όνομά του από τον Γάλλο συγγραφέα και διπλωμάτη Φρανσουά Ρενέ Σατομπριάν (1768 - 1848), ιδρυτή της Φιλελληνικής Εταιρίας και «πατέρα» του κινήματος του Ρομαντισμού. Το 1802 δημοσίευσε το πολύκροτο έργο του "Το πνεύμα του χριστιανισμού", επιχειρώντας ν’ αντιμετωπίσει το κίνημα των Εγκυκλοπαιδιστών. Το έργο του "Οδοιπορικό από το Παρίσι στα Ιεροσόλυμα" (1811), με θερμές σελίδες για την Ελλάδα, γίνεται αιτία να δημιουργηθεί η πρώτη φιλελληνική κίνηση στο Παρίσι.
Μ’ αυτά τα… ολίγα φθάσαμε στα ψάρια. Εκλεκτά όπως κάθε μέρα, αλλά ελάχιστα αφού η κακοκαιρία στον Παγασητικό δεν επέτρεψε τα ψαροκάικα ν’ ανοιχτούν. Λαχταριστά Λαβράκια (€ 40.00) και τσαχπίνικες Κουτσομούρες (€ 42.00), είναι αυτά που σας περιμένουν σήμερα.
Και για όσους δεν έτυχε να το γνωρίζουν:
Η Κουτσομούρα ζει σε βαθιά, αμμώδη νερά, διακρίνεται για τη νοστιμιά της και διαφέρει από το μπαρμπούνι στο σχηματισμό του προσώπου της. Σπάνιες και ιδιαίτερα νόστιμες οι μεγάλες, υπάρχουν σήμερα για σας…
Το Λαβράκι επίσημα ονομάζεται «Λάβραξ ο λύκος!» Κι αυτό γιατί σαν λύκος πέφτει πάνω στα κοπάδια των μικρών ψαριών και τα εξολοθρεύει. Οι αρχαίοι μάλιστα έλεγαν ότι το Λαβράκι δεν κλείνει το στόμα του ποτέ. Αυτό βέβαια είναι θρύλος. Γεγονός είναι ότι το Λαβράκι είναι από τα πιο δυνατά ψάρια της θάλασσας και φυσικά τα πιο νόστιμα. Ο Θέμος Ποταμιάνος στο βιβλίο του «Εδώ βυθός» μιλά με ενθουσιασμό για το λαβράκι: «Τριάντα ψάρια αν τριγυρίζουν στον βυθό, το λαβράκι ξεχωρίζει απ’ όλα. Κορμί χυτό, σπαθάτο, αστραφτερά πλευρά, μάτια ζωηρά, κινήσεις γεμάτες μεγαλοπρέπεια και χάρη. Πλέει μονάχο, αγέρωχο, περήφανο, και, καθώς περνάει, τα ψάρια παραμερίζουν. Η ορμητική του πλεύσις θυμίζει το πέταγμα του γερακιού... Έτσι περνάει και το λαβράκι, ίσιο, μονοκόμματο και σχίζει το νερό σαν βέλος. Τα ψάρια το φοβούνται... Πλέει με δεξιοτεχνία, σχεδιάζει με το σώμα του καλλιτεχνικές φιγούρες και γραμμές. Δεν είναι κυνηγός το λαβράκι, δεν είναι φαγάς. Είναι ένας βιρτουόζος...»
Αν σας κουράσαμε, ζητούμε συγγνώμη.
Αν, όμως, ανοίξαμε την όρεξή σας, σας περιμένουμε…
Άγγελος Πετρουλάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου