Λημνιώνα, η ανα-γέννηση μιας θεάς

Απόψε, Τρίτη, 26 Νοεμβρίου 2013

32^η μεγάλη βραδιά γευσιγνωσίας:

«Συνοδεύοντας κρασιά του Κτήματος Χρήστου Ζαφειράκη»

Είναι γνωστό ότι ο χώρος μας στοχεύει στο να είναι πόλος ανάπτυξης του ελληνικού κρασιού και παράλληλα χώρος ορθοφαγίας. Επτά χρόνια τώρα προσπαθούμε ν’ αποδείξουμε την ιδιαιτερότητα κάθε γεύσης, ξεκινώντας από την ανάδειξη των ποιοτικών χαρακτηριστικών της πρώτης ύλης.

Οι βραδιές γευσιγνωσίας που διοργανώνουμε είναι ένα σοβαρό βήμα στην υπόθεση αυτή, αφού στοχεύουν αφ’ ενός μεν στη παρουσίαση νέων ετικετών κρασιού (είτε οινοποιών του τόπου μας, είτε του ευρύτερου ελληνικού οινικού χάρτη) και αφ’ ετέρου στο συνδυασμό του συγκεκριμένου κρασιού με την κατ’ εξοχήν κατάλληλη γεύση φαγητού.

Σήμερα βράδυ παρουσιάζονται τρεις ετικέτες του κτήματος Χρήστου Ζαφειράκη. Οι δυο από τις τρεις ετικέτες αφορούν ελληνικές ποικιλίες: Τη Μαλαγουζιά και τη Λημνιώνα. Ο Χρήστος Ζαφειράκης είναι ο μοναδικός οινοποιός της περιοχής μας που οινοποιεί μονοποικιλιακά τη Μαλαγουζιά, αλλά και ο μοναδικός Έλληνας οινοπαραγωγός που οινοποιεί μονοποικιλιακά τη «Λημνιώνα». Επίσης είναι από τους ελάχιστους στην Ελλάδα και ο μόνος στην περιοχή μας που οινοποιεί σε ξύλινες δεξαμενές.

 Λημνιώνα, η ανα-γέννηση μιας θεάς

 Η «Λημνιώνα», η οποία δεν πρέπει να συγχέεται με το «Λημνιό», είναι το ανερχόμενο αστέρι των ελληνικών ερυθρών ποικιλιών και δεν αποκλείεται να αποτελέσει την κινητήρια δύναμη για κορυφαίες ετικέτες σύγχρονων κρασιών της Ελλάδας, μέσα στα επόμενα χρόνια. Όμως, το δυναμικό ποιότητας αυτής της ερυθρής ποικιλίας, που χρησιμοποιείται για την παραγωγή ερυθρών ξηρών κρασιών, εντοπίστηκε μόνο όταν τα κλήματα που είχαν απομείνει από αυτήν ήταν ελάχιστα. Ακολούθησαν αρκετά χρόνια έρευνας και μικροοινοποιήσεων, στις οποίες συνεργάστηκαν πολλοί επιστήμονες, καλλιεργητές και παραγωγοί, άρχισαν να αποφέρουν εντυπωσιακά αποτελέσματα.

Λέγεται πως η «Λημνιώνα» προέρχεται από τη Θεσσαλία και ειδικότερα από τις περιοχές της Καρδίτσας και του Τυρνάβου, όπου και καλλιεργούνταν πριν τη φυλλοξήρα, ανάμικτη με άλλες ποικιλίες, για την παραγωγή τού κρασιού του ντόπιου πληθυσμού. Σχεδόν εξαφανισμένη, διασώθηκε από το Ινστιτούτο Αμπέλου και την τελευταία δεκαετία καλλιεργείται από τους οινοπαραγωγούς Ζαφειράκη και Τσιλιλή, με τον Ζαφειράκη να την οινοποιεί και μονοποικιλιακά.

Η «Λημνιώνα» είναι μια ποικιλία που δίνει εξαιρετικά αποτελέσματα όταν καλλιεργείται σε μικρές αποδόσεις σε ηπειρωτικά κλίματα με ζεστά καλοκαίρια, καθώς είναι πολύ όψιμη. Το ενδιαφέρον είναι ότι έχει φοβερή αντοχή στην ξηρασία και δεν έχει ανάγκη από νερό ακόμα και σε περίοδο καύσωνα.  Παράγει ερυθρούς και ροζέ οίνους με πλούσιες ανθοκυάνες και ζωντανό πορφυρό χρώμα το οποίο διατηρεί τη φρεσκάδα στο πέρασμα των χρόνων, χωρίς να «καφετίζει».

Το κρασί από «Λημνιώνα» έχει εξαιρετικά βαθύ, ζωηρό και σκούρο κόκκινο χρώμα. Στη μύτη είναι πλούσιο, πολύ εκφραστικό, με έντονη γεύση μαύρων φρούτων και γλυκών μπαχαρικών, όπως μοσχοκάρυδο και γαρύφαλλο, με ορυκτώδη χαρακτήρα, ενώ έχει καλή σχέση με νέο βαρέλι. Το στόμα είναι ευρύ και δομημένο πάνω σε στιβαρές, αλλά όχι και επιθετικές ταννίνες. Η αλκοόλη μπορεί να είναι σχετικά υψηλή, παρότι σπανίως ξεπερνά το 13,5%, αλλά εξισορροπείται πάντα από την έντονη οξύτητα της ποικιλίας.

Η «Λημνιώνα» είναι μια από τις σπάνιες αυτές ερυθρές ποικιλίες, που οδηγούν σε κρασιά με εκχύλισμα, συμπύκνωση, οξύτητα, αρώματα και γεύση, τα οποία δεν τείνουν να γίνουν παχιά και υπερβολικά σωματώδη. Απευθύνονται σε όσους αναζητούν κομψά και ασυνήθιστα κόκκινα κρασιά. Τα κρασιά αυτά, ιδίως όταν είναι νέα, συνοδεύουν άριστα πιάτα με μοσχάρι και άλλα κόκκινα κρέατα με πλούσια γεύση. Μπορούν να καταναλωθούν και άμεσα, αλλά ωφελούνται αν παλαιώσουν τουλάχιστον για λίγα χρόνια στη φιάλη, ενώ φτάνουν στο ζενίθ τους μέσα σε δέκα ή και περισσότερα χρόνια.

Αν θα θέλαμε να συγκρίνουμε τη «Λημνιώνα» με διεθνείς ποικιλίες, θα μπορούσαμε να  πούμε ότι στο στόμα μοιάζει με τις ιταλικές ποικιλίες Sangiovese και Barbera και στη μύτη με τη γαλλική Pinot Noir.