Από χθες μπήκαμε στη δεύτερη εβδομάδα του Τριωδίου, αυτή που η Λαογραφία μας χαρακτηρίζει ως «Κρεατινή» και ανάμεσα στις ημέρες της έχει και την Τσικνοπέμπτη.
Τα έθιμα των ημερών τα συναντάμε σε βάθος χρόνου στις γιορτές της ελληνικής αρχαιότητας (Κρόνια, Διονύσια, Ανθεστήρια), αλλά και της ρωμαϊκής (Λουπερκάλια και Σατουρνάλια) και βέβαια στη Χριστιανική Παράδοση όπως αυτή διαμορφώθηκε στις αγροτικές – κτηνοτροφικές κοινωνίες, οι οποίες έπρεπε να προσαρμόσουν και να διαμορφώσουν την οικιακή οικονομία και τη διατροφή τους σε σχέση με την αυστηρή νηστεία που προηγείται της εβδομάδας των Παθών και της Ανάστασης.
Τα χοιρινά που δεν είχαν σφαχτεί πριν τα Χριστούγεννα, έπρεπε να σφαχτούν και το κρέας τους να συντηρηθεί για να χρησιμοποιηθεί μετά το Πάσχα, αφού η περίοδος που ακολουθούσε επέβαλε αποχή απ’ αυτό. Η διαδικασία παραγωγής του παστού, που είχε τη δυνατότητα να συντηρηθεί καλυμμένο με το λίπος του μέσα σε πήλινα σκεύη, άφηνε υπολείμματα μικρών κομματιών κρέατος με λίπος είτε στον πάτο, είτε στα τοιχώματα των χάλκινων καζανιών όπου έβραζαν τα μεγάλα κομμάτια του χοιρινού και οποία και ξεροψήνονταν. Αυτές ήταν οι «τσιγαρίδες» των παλιότερων, που νοσταλγούν ακόμα όσοι έζησαν τη διαδικασία αυτή.
Η πλέον εύθυμη μέρα της εβδομάδας είναι η Τσικνοπέμπη, ή «Τσικνοπέφτη», ημέρα παραγωγής του «παστού» και των «τσιγαρίδων» που νοστίμιζαν το φτωχικό τραπέζι και συνοδεύονταν από κρασί, που επίσης αυτήν την εποχή πρωτοδοκίμαζαν. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι και στην αρχαιότητα η γιορτή του ανοίγματος των πιθαριών του κρασιού, η Πιθοίγια των Ανθεστηρίων τοποθετείται περίπου αυτήν την εποχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου