Η ποιητική του Aetheria

Η ποιητική της γεύσης ενός κρασιού δεν εξαντλείται πάντα από την οξύτητα, την λιπαρότητα ή την μεστότητα του σώματός του. Ακόμα και η αίσθηση του βελούδινου αναζητά ακόμα κάτι για να ολοκληρωθεί.

Ούτε η ποιητική των αρωμάτων του εξαντλείται από το μπουκέτο που οδηγεί την μνήμη της όσφρησης σε εσπεριδοειδή, ή ώριμα κίτρινα φρούτα, ή φρούτα του δάσους.

Ενίοτε ενισχύονται από παράγοντες άλλους, καθώς εκφράζονται από ιδιαίτερες ανθρωπογενείς καταστάσεις, ή – με την σειρά τους – εκφράζουν την αφηγηματική μιας κορυφαίας στιγμής.

Μια ζωηρή οξύτητα που συναντά την γεύση ενός φιλιού καθώς η γλώσσα του εραστή πιέζει απαιτητικά την γλώσσα της ερωμένης.

Μια λιπαρότητα που περνά στη μνήμη του δέρματος από το άγγιγμα της παλάμης.

Μια έντονη αίσθηση του φίνου ή του ιδιαίτερα επιθετικού στην όσφρηση που οδηγεί στα ιδιαίτερα αρώματα ενός σώματος που αγαπήθηκε…

Σκέψεις… σκέψεις… θύμισες…

Που χορεύουν στα χείλη ενός ποτηριού κρασιού, σε μια μικρή γουλιά Aetheria, που ξεφεύγει από τις μέχρι τώρα γευστικές εμπειρίες μας.

Αιθέρια κι εσύ, στην ανάμνηση μιας νύχτας που ταξίδευα στα μάτια σου και μάθαινα ξανά την γεωγραφία του έρωτα.

Σε θυμάμαι να φέρνεις το ποτήρι στα χείλη σου, ανασηκώνοντας ελαφρά το κεφάλι σου. Με τα μάτια κλειστά άφηνες να κυλήσουν λίγες σταγόνες από την άκρη του στόματός σου, προκαλώντας με να τις συλλέξω εγώ, με την άκρη της γλώσσας μου.

Αιθέρια και Aetheria. Εσύ κι εκείνο. Ένα κρασί που σ’ εμπεριέχει πια, που σε φέρνει σ’ ένα ποτήρι, να σε πιω, όπως λέει και το τραγούδι.

Γιατί κάποιες ώρες πρέπει να ξεφεύγουν από τον χρόνο, κάποιες στιγμές να ταξιδεύουν εντός μας με την ανεπαίσθητη πλανητική ταχύτητα του άχρονου…