Μικρές ιστορίες για φίλους πελάτες...
---------------------------------------------
Λαχταριστές τσιπούρες και λαβράκια, σήμερα.
Τόσο ζωντανά που προκάλεσαν την θύμηση κι έφεραν στο νου εκείνο το γοητευτικό, παλιό, βιβλίο του Θέμου Ποταμιάνου, που πρωτοκυκλοφόρησε στα 1950: "Εδώ βυθός"...
Να πως περιγράφει ο Θ. Ποταμιάνος το λαβράκι:
"Λάβραξ ο λύκος! Αυτό είναι το επίσημο όνομά του... Γιατί σα λύκος πέφτει μέσα στα κοπάδια των μικρών ψαριών και θερίζει με την ψυχή του...
...Τριάντα ψάρια αν τριγυρίζουν στο βυθό εσείς μόνο το λαβράκι θα προσέξετε. Ξεχωρίζει απ' όλα. Κορμί χυτό, σπαθάτο, αστραφτερά πλευρά, μάτια ζωηρά, κινήσεις γεμάτες μεγαλοπρέπεια και χάρη. Πλέει μονάχο, αγέρωχο, περήφανο, και, καθώς περνάει, τα ψάρια παραμερίζουν. Η ορμητική του πλεύσις θυμίζει το πέταγμα του γερακιού, όταν με τεντωμένα, ακίνητα φτερά, σπαθίζη τον αέρα. Έτσι περνάει και το λαβράκι, ίσιο, μονοκόμματο, και σκίζει το νερό σα βέλος. Τα ψάρια το φοβούνται κι' εσύ το θαυμάζεις. Είν' ένα όμορφο, μικρό, κομψό θηρίο, που γεμίζει το βυθό δυναμική ομορφιά. Η κίνησή του είνε αισθητική. Έχει αυτό που λέμε στυλ. Πλέει με δεξιοτεχνία. Σχεδιάζει με το σώμα του καλλιτεχνικές φιγούρες και γραμμές. Δεν είνε κυνηγός, δεν είνε φαγάς. Είνε ένας βιρτουόζος".
(Ακολουθούμε την ορθογραφία του συγγραφέα)
Είναι όμως εντυπωσιακά κι αυτά που γράφει ο Θ. Ποταμιάνος για την τσιπούρα:
"Η τσιπούρα δεν έχει μόνο ομορφιά και νόστιμο αφράτο κρέας, αλλά και βολικό ανάστημα. Μικρή τη θέλεις; Μικρή τη βρίσκεις. Μέτρια; Επίσης. Μεγάλη, οκαδιάρικη; Και αυτό γίνεται...
... Το διακριτικό της γνήσιας τσιπούρας είνε το χρυσό της φρύδι, αυτό που της έδωκε και το όνομα χρυσόφα...
... Είνε ψάρι δυνατό, κάνει μεγάλο ντόρο όταν πιάνεται. Διπλαρώνει, χτυπιέται, αντιστέκεται. Έχει γερό κορμί. Μα πιο γερά είνε τα σαγόνια της..."
---------------------------------------------
Λαχταριστές τσιπούρες και λαβράκια, σήμερα.
Τόσο ζωντανά που προκάλεσαν την θύμηση κι έφεραν στο νου εκείνο το γοητευτικό, παλιό, βιβλίο του Θέμου Ποταμιάνου, που πρωτοκυκλοφόρησε στα 1950: "Εδώ βυθός"...
Να πως περιγράφει ο Θ. Ποταμιάνος το λαβράκι:
"Λάβραξ ο λύκος! Αυτό είναι το επίσημο όνομά του... Γιατί σα λύκος πέφτει μέσα στα κοπάδια των μικρών ψαριών και θερίζει με την ψυχή του...
...Τριάντα ψάρια αν τριγυρίζουν στο βυθό εσείς μόνο το λαβράκι θα προσέξετε. Ξεχωρίζει απ' όλα. Κορμί χυτό, σπαθάτο, αστραφτερά πλευρά, μάτια ζωηρά, κινήσεις γεμάτες μεγαλοπρέπεια και χάρη. Πλέει μονάχο, αγέρωχο, περήφανο, και, καθώς περνάει, τα ψάρια παραμερίζουν. Η ορμητική του πλεύσις θυμίζει το πέταγμα του γερακιού, όταν με τεντωμένα, ακίνητα φτερά, σπαθίζη τον αέρα. Έτσι περνάει και το λαβράκι, ίσιο, μονοκόμματο, και σκίζει το νερό σα βέλος. Τα ψάρια το φοβούνται κι' εσύ το θαυμάζεις. Είν' ένα όμορφο, μικρό, κομψό θηρίο, που γεμίζει το βυθό δυναμική ομορφιά. Η κίνησή του είνε αισθητική. Έχει αυτό που λέμε στυλ. Πλέει με δεξιοτεχνία. Σχεδιάζει με το σώμα του καλλιτεχνικές φιγούρες και γραμμές. Δεν είνε κυνηγός, δεν είνε φαγάς. Είνε ένας βιρτουόζος".
(Ακολουθούμε την ορθογραφία του συγγραφέα)
Είναι όμως εντυπωσιακά κι αυτά που γράφει ο Θ. Ποταμιάνος για την τσιπούρα:
"Η τσιπούρα δεν έχει μόνο ομορφιά και νόστιμο αφράτο κρέας, αλλά και βολικό ανάστημα. Μικρή τη θέλεις; Μικρή τη βρίσκεις. Μέτρια; Επίσης. Μεγάλη, οκαδιάρικη; Και αυτό γίνεται...
... Το διακριτικό της γνήσιας τσιπούρας είνε το χρυσό της φρύδι, αυτό που της έδωκε και το όνομα χρυσόφα...
... Είνε ψάρι δυνατό, κάνει μεγάλο ντόρο όταν πιάνεται. Διπλαρώνει, χτυπιέται, αντιστέκεται. Έχει γερό κορμί. Μα πιο γερά είνε τα σαγόνια της..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου