Προσχεδιάζω
τις στιγμές της αγάπης,
ανοίγοντας ένα - ένα τα κουμπιά
του γαλάζιου πουκάμισου
και καλώντας τον ήλιο,
πρώτος αυτός
να φιλήσει τα στήθη σου.
Νιώθω πρόσφυγας σε νότες ακατέργαστες, στον αργό και οξύ ήχο μιας τραυματισμένης τρομπέτας, σ’ έναν ήχο που προεκτείνεται μέχρι να σπάσει, που χαμηλώνει φυλλορροώντας και σέρνεται στις ακρογιαλιές που σε λάτρεψαν. Μη σε πληγώνει η μουσική... Μη σε πληγώνουν οι δικές μου ομολογίες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου