Εκεί,
που τα βράχια
μπορούν ακόμα να δακρύζουν,
εκεί που το κύμα ερωτοτροπεί
με κοχύλια
και τρομαγμένους αστερίες,
εκεί
να ταξιδεύσω,
στη δική σου θάλασσα,
ανάβοντας ένα κερί
στις μέρες του μέλλοντος,
μην τύχει και αποκαλύψουν
στους ανθρώπους
τις ιερές αφιερώσεις μου
στη μοναδικότητα της ήβης σου...
Ένα τραγούδι απ’ το απέναντι μπαλκόνι και μια Άνοιξη από τις χούφτες σου, προχωρούν άκρη άκρη στο φως. Θυμάμαι κάποιους λυγμούς που έβγαιναν απ’ το κορμί σου και εισχωρούσαν στους ιστούς των κυττάρων μου και προμαντεύω την οδύνη της επερχόμενης νύχτας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου