"Να με θυμάσαι..." με το A-LFA one του 2004.

 Ιστορίες του Σαββατόβραδου...

Με A-LFA one του 2004

να με θυμάσαι... 

       Έμεινε ώρα αρκετή στον κατάλογο του κρασιού. Κάπου κάπου τα μάτια του ξέφευγαν και ακουμπούσαν στα μάτια της. Κάτι της είπε και στην άκρη των χειλιών της αχνόφεξε ένα χαμόγελο. Ίσως γιατί τα χρόνια που είχαν μεσολαβήσει ήταν πολλά. Πολλά και άδεια. Με την προσμονή να κάνει βόλτες μόνη της τα Σαββατόβραδα. Όλα τα Σαββατόβραδα χωρίς εκείνη. Κι αίφνης, απόψε, η προσμονή έδωσε τη θέση της στην παρουσία, στο "γεια, ήξερα ότι περίμενες... Και ήρθα, γιατί σε θέλω και γιατί και τα δικά μου Σαββατόβραδα ήταν άδεια..."     

        Ύστερα ζήτησε να του ανοίξουν το A-LFA one του 2004. Έριξε μια ματιά στην ετικέτα και ένευσε καταφατικά. Φευγαλέα την ξανακοίταξε. Το χαμόγελό της εκεί. Μετά, τα μάτια του καρφώθηκαν στον κοχλία καθώς αργά εισχωρούσε στο φελό. Κάπως έτσι η απουσία της τρυπούσε τις νύχτες του. Απόψε όμως... 

           Ήρεμα, με δυο κινήσεις το στόμιο αποσφραγίστηκε. Μύρισε το φελό και κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. Το κρασί ήρεμα, αργά, χρωμάτισε το τοίχωμα του ποτηριού. Λίγο, τόσο όσο να μπορεί ν' αναδευτεί, να στείλει στη μύτη τα πρώτα συμπυκνωμένα αρώματά του.

            Σήκωσε το ποτήρι στο φως. Λαμπερό πορφυρό το χρώμα του. Μετά στα χείλη του. Μια μικρή γουλιά για τον ουρανίσκο πρώτα και ύστερα ολόκληρη τη στοματική κοιλότητα. Εννιά χρόνια μετά. 2004 - 2013... Σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα.
            Το A-LFA one του 2004 ήταν αυτό που έπρεπε να είναι. Πια, ένα βλέμμα αρκούσε για ν' αρχίσει η διαδικασία της μετάγγισης στην καράφα με το σουρωτήρι. Το ποτήρι της κυρίας πρώτα, ύστερα το δικό του. Μια κάποια ανάδευση και "στην υγειά μας". Από το μακρινό Αμύνταιο στο "Να με θυμάσαι..."
                Να με θυμάσαι για τις στιγμές που υπήρξαν μοναδικές.
                Να με θυμάσαι για τα χαμόγελα που νίκησαν τον χρόνο.
                Να με θυμάσαι για το κρασί που ευωδίαζε βατόμαυρα και άγριες φράουλες...